Vermoedens bevestigd

Eergisteren hadden we onze 10 minuten gesprek op school voor onze oudste, Lucas. Nu hij in groep 2 zit, vond ik het best wel spannend. Hoe doet hij het en is hij rijp voor groep 3? Ik wil toch graag dat hij veilig in het gemiddelde zit, dat geeft mij rust. Ook was ik wel nieuwsgierig hoe hij zich gedraagd in de klas, wat voor soort jongen hij is.

Lucas doet het prima op school. Heel goed trouwens, daar hoef ik mij geen zorgen over te maken. Fijn. Alles was goed. De Cito-toets die hij gemaakt heeft, was ook helemaal goed. Een trotse mama dus.

Het enige "probleem" is zijn motivatie. Als hij een werkje moet maken, dan moet hij echt gemotiveerd worden. Anders is zijn aandacht zo weg.....richting de bouwhoek en richting de computer. Liever spelen. Ja, als je het spelend aanbiedt, dan doet hij het wel.

Ik vroeg de juf nog: "Is dat niet typisch jongens eigen?". Ja, zegt ze. En dat baart mij toch wel wat zorgen. Waarom moet hij zo een werkje maken? Waarom kan hij niet op een andere manier leren? Blijkbaar doet hij dat wel, want hij is pienter genoeg, zegt de test.

Als Lucas straks naar groep 3 gaat, moet hij de hele tijd in de klas stil achter zijn tafeltje zitten. Ha, dan valt Lucas nog mee. De middelste (die binnenkort naar school gaat) heeft daar toch veel problemen mee. Hoewel hij ook heel aandachtig een puzzel kan maken (wel eentje met dinosaurussen of Cars natuurlijk). En hoe stil hij wel niet is als hij Angry Birds op de iPad speelt.

Op mijn favoriete site www.ted.com zag ik het volgende filmpje wat mij totaal aansprak. Zij spreekt over redenen waarom jongens het minder goed op school (en meer uitvallen). Een oplossing voor dit probleem ziet zij in verbeterde educatieve games. En daar ben ik ook een grote voorstander van. Ik ga actief op zoek naar goede educatieve games.

Ik wil heel graag dat mijn kinderen tot volle bloei komen. En als het huidige schoolsysteem daar niet geschikt voor is, dan vind ik dat dat moet veranderen. En dat geldt natuurlijk niet alleen voor jongens, want ik houd niet van generaliseren. In de tussentijd ga ik op zoek hoe ik hier een antwoord op kan geven. Een antwoord aan mijn jongens.

-- Jolanda Bücking

Blij dat ik werk....

Afgelopen week werd er in allerlei media volop gediscussieerd over de Nederlandse vrouw, haar emancipatie en haar keuzes. Dit alles als gevolg van een uitzending van Pauw en Witteman, waar Elma Drayer vertelde over haar onlangs verschenen boek Verwende prinsesjes.

Nu voel ik mij natuurlijk volop aangesproken aangezien ik vanaf mei jongstleden 20 uur ben gaan werken in plaats van 32 uur. Mijn man werkt nog steeds 40 uur. De reden dat ik minder ben gaan werken, is voornamelijk de kinderen.. Een collega van mij ging er zelfs vanuit dat ik het fragment "natuurlijk had bekeken". Helaas, ik heb het niet gezien, maar een aantal reacties die de uitzending heeft veroorzaakt, heb ik wel gelezen. Het heeft wel wat losgemaakt.

Ik weet niet precies wat ik er van moet vinden. De keuzevrijheid die de Nederlandse vrouw heeft, vind ik een groot goed. Ik denk ook dat veel buitenlandse vrouwen hier stinkend jaloers op zijn. Wat dat betreft lopen wij als Nederlandse vrouw voorop in de emancipatierace, vind ik.

Wellicht is dit de calvinistische inslag van de Nederlanders die hier spreekt: vooral hard werken en al helemaal niet kiezen voor jezelf. Ledigheid is des duivels oorkussen!! Maar, wat kreeg ik een aantal opmerkingen naar mijn hoofd toen ik nog 4 dagen werkte en zwanger was van mijn derde: "Dan ga je zeker wel minder werken", "Gaan ze VIER dagen naar de kinderopvang? Is dat niet te veel? Ik zal mij dan een slechte moeder vinden". Wat dat betreft, doe je het als Nederlandse vrouw nooit goed...

Zelf heb ik na veel wikken en wegen besloten om een tijd minder te werken. In ieder geval nu mijn kinderen nog klein zijn. Ik vind het fijn om bij ze te zijn en ze de rust te kunnen geven, ons gezin de rust te kunnen geven. Dat we zonder stressen naar zwemles kunnen gaan en dat er met vriendjes gespeeld kan worden thuis. Dat om kwart over 6 de borden met aardappelen, rode kool en ribkarbonades zijn leeggegeten en ze op tijd in bed liggen.

Maar wat vind ik het toch fijn om morgenmiddag de deur achter me dicht te slaan en me richting werk te begeven................

Broederliefde

Vaak genoeg denk ik na over wat ik mijn kinderen mee wil geven. Eén item staat hoog op mijn lijst: broederliefde. Dan zie ik 3 opgeschoten jongens voor me die voor elkaar opkomen in de kroeg....

Om me heen zie ik genoeg en verschillende voorbeelden van broederliefde. Zoals de broer die trots is op zijn jongere broer omdat ie professioneel voetballer is en elke wedstrijd komt kijken. Of de broer die zijn oudere broer belt omdat ie weer 'ns in de problemen zit.

Bij ons thuis komt de broederliefde voor mij vaak op een onverwacht moment. Ze zitten elkaar de hele tijd in de haren (o nee, dat doen meisjes...euhh....ze rollebollen over elkaar heen), maar dan opeens.....een dikke knuffel. Of
"Hier, mag jij mee spelen."

Ik weet wel dat je het niet kunt afdwingen. Dat het later 3 volwassenen worden met elk hun eigen karakter en eigenaardigheden. Dat er ook een kans bestaat dat ze het helemaal niet met elkaar kunnen vinden. Ik hoop in ieder geval dat het me lukt om een goede voedingsbodem hiervoor neer te leggen. Dat ze respect voor elkaar hebben, dat ze elkaar vrij laten in hun doen en laten en hun ambities.

Ik heb wat afgevochten, vroeger, met mijn broer. En wat vechten mijn jongens af en toe toch met elkaar. Toch probeer ik (zoals elke ouder) ze "broederliefde" bij te brengen. Liberté, égalité et fraternité. De Fransen zijn zo gek nog niet. Broederliefde gaat wel iets verder dan broederschap, maar ik hou de spreuk er in.

-- Jolanda Bücking

Verschil moet er zijn

In de media zie ik steeds 2 soorten berichten die elkaar eigenlijk tegenspreken:
* Er zijn nog steeds weinig vrouwen aan de top in het bedrijfsleven, en vrouwen verdienen gemiddeld minder dan hun mannelijke collega's
* Jongens presteren minder op school en er zijn meer jongens die vroegtijdig hun school verlaten

Dit zijn ook 2 dingen die mij aan het hart gaan. Ik ben van de generatie "Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" en "Independent Women". Mijn eigen boontjes doppen, mijn eigen verdiende geld opmaken in de kledingwinkel...

Maar ook wil ik een goede toekomst voor mijn jongens, dus vind ik het belangrijk dat mijn jongens het onderwijs krijgen waarmee zij het meest leren. Uit diverse berichten blijkt dat het huidige onderwijs te vrouwelijk is: teveel vrouwelijke onderwijzers, teveel gericht op vrouwelijke kwaliteiten. Zie ook dit artikel over gekluisterde knapen.

Ik vraag me af wat goed is voor mijn jongens. Inmiddels ben ik in een boek van Susan Palmer begonnen, "The Sexual Paradox" en ik heb er hoge verwachtingen van. Volgens deze recensie kaart ze aan dat er nu eenmaal verschillen zijn.

Voor mij als "slimme meid" is dit echt een nieuw inzicht. Natuurlijk weet ik wel dat er biologisch een verschil is, maar nu ook dat dat verschil als gevolg ook een neurologisch, pedagogisch en filosofisch verschil heeft! Ik hoop ook dat ik meer inzichten krijg in wat goed is voor mijn jongens. En dat ik leer te accepteren dat jongens nu eenmaal moeten stoeien, vechten, de rangorde bepalen en ongestructureerd bezig zijn.

Als vrouw in de sqeeuz tussen werk en gezin is het ook heel fijn te lezen dat de Nederlands deeltijdvrouw voorop loopt in haar ontwikkeling. En ik hou jullie op de hoogte van mijn bevindingen uit het boek.

-- Jolanda Bücking

Regels regelen het

Vandaag mijn eerste dag dat ik extra thuis ben voor de kinderen. Lucas heeft ook vakantie en Julian vindt de box helemaal niets meer, dus voor mij was het flink aanpoten vond ik. Het maakte me wel wat bewuster van welke regels vind ik nu echt belangrijk, anders blijf ik de hele dag ze corrigeren! En dat is zeker niet goed.

Dus voor de komende tijd:
1. We doen niemand opzettelijk pijn (niet fysiek en niet mentaal)
Dit betekent al een heleboel: niet schoppen en slaan, niet duwen en trekken, niet knijpen en bijten. Maar ook geen nare dingen tegen elkaar zeggen. Scheelt wel als je het onder één noemer kunt zetten. Oja, ook het zitten op Julian hoort hier bij en doen we dus niet.

2. We ruimen onze eigen troep op
Dit beperkt zich voornamelijk tot speelgoed wat door het hele huis zwerft.

3. Met het eten zitten we netjes aan tafel en gaan pas van tafel als we dat gevraagd hebben
Als ze dit kunnen, dan gaan we een stapje verder met netjes eten.....

4. Pas na 4 uur tv kijken of achter de computer
Dit is bedoeld om ze genoeg te laten bewegen, maar daar hoef ik me geen zorgen meer over te maken. Toch blijft deze regel gehandhaaft

5. Rennen doen we buiten
Zie 4. Gelukkig is het weer goed en kunnen ze ook daadwerkelijk naar buiten.

6. Bij ruzie om speelgoed moeten ze er zelf uitkomen, anders ruim ik het op
En kan dus niemand er mee spelen. Deze scheelt mij ontzettend veel energie!


Hier moet ik het wel mee redden, hoop ik. Oja, het belangrijkste vergeet ik nog: Een goed voorbeeld doet goed volgen. Hmm, zal het misschien dáár mis gaan....?

-- Jolanda Bücking

Een gevalletje ritalin?

Als ik met andere ouders van 3 jongens praat, dan worden ze vaak als volgt getypeerd. Helemaal als ze elkaar ook nog eens kort opvolgen. De oudste is meestal de voorzichtige, de middelste is wat ongeduldig en de jongste is de rustheid zelve. Nu is dat niet wetenschappelijk bewezen, maar bij ons klopt dit aardig goed.

En dat ongeduldige van de middelste wordt ook weleens anders omschreven:
* hij is een druk kind
* hij is een enthousiast kind
* moet hij later ook aan de ritalin?

Dat laatste is nu precies waar ik en volgens mij veel jongens-kinderen tegenaan lopen. Als een jongen wat drukker is dan normaal, en jongens zijn meestal iets drukker dan meisjes, dan wordt al snel gedacht dat er iets niet in orde is. Zelf vind je dat natuurlijk ook niet leuk, want je wilt graag dat je kinderen zich gedragen en anderen niet tot last zijn. Maar sommige jongens hebben nu eenmaal wat meer energie, zie ook dit artikel.

Ondertussen zie ik mijn middelste (hij heeft ook nog krullen), als een kind vol energie die graag beweegt en niet onder wil doen voor zijn oudere broer. En ben ik trots op hem als hij een supermoeilijke puzzel maakt en meer punten haalt met de spelletjes op koninginnedag dan zijn oudere broer. En ben ik blij dat het mooi weer is, zodat hij zijn energie mooi buiten kwijt kan!

-- Jolanda Bücking

Vrijheid of vrijblijvendheid

Nog één dag en dan gaat mijn nieuwe rooster in. Dan ben ik meer vrij.... Nou ja, ik ga mezelf geen lekkere worst voorhangen. Op de dagen dat ik alleen ben met de kinderen, moet ik hard werken om me een beetje vrij te voelen. Vandaag ging het prima....een half uurtje op het ligbed in de zon liggen.....maar de rest van de dag? Aanpoten. En toch ziet iedereen het alsof je vrij bent, niet aan het werk, wellicht nutteloos.

Deze week las ik op internet een blog over vrijheid . Het zette me wel aan het denken. Hoeveel wil ik nu eigenlijk werken, hoeveel wil ik verdienen, hoeveel vrije tijd wil ik, wat vind ik leuk om te doen? Het idee klinkt waanzinnig: hoe minder je nodig hebt, hoe minder je hoeft te verdienen. Hoe minder je hoeft te verdienen, hoe minder je hoeft te werken. Hoe minder je hoeft te werken, hoe meer tijd je overhoud om leuke dingen te doen. Het is natuurlijk makkelijk te zeggen als je al aardig gesettled bent. Ik kan het me nu permitteren om minder te werken. Of wil ik toch meer?

Waar is voor mij de grens? Hoeveel energie stop ik waar in? Waar word ik nu gelukkig van? Ik ben natuurlijk ook niet alleen. Wat vind ik dat goed is voor mijn kinderen? Wat vindt mijn man? Het komt er op neer dat je goed moet bepalen wat voor jou belangrijk is, wat jij belangrijk vindt in het leven. Momenteel hebben we veel keuzes en dat worden er alleen maar meer. En hoe zorg ik er voor dat mijn kinderen een goede keuze kunnen maken? Hoeveel vrijheid geef je ze? Vrijheid is ultiem, maar het moet niet leiden tot vrijblijvendheid. Want van vrijblijvendheid komen geen grote dingen......

Veel vragen en nog geen antwoorden. Wel een gevoel en dat ga ik maar eens onderzoeken.

- - Jolanda Bücking